Sleep, my nemesis.
Waarom ook altijd slapen. Iets waar ik al menig uur over nagedacht heb. Onze fysieke vermoeidheid verklaart maar gedeeltelijk de nood eraan.
Tijdens de slaap worden 'de gebeurtenissen van de dag ervoor' verwerkt, en dat tijdens onze dromen. Al die ongeordende informatie wordt op dat moment in grote brokken weggeschreven naar het rom geheugen van de grote hersenen... omdat het niet anders kan probeert ons brein van al die onsamenhangende losse informatie één samenhangend geheel te maken... Daardoor bevinden we ons vaak in zulke absurde droomsituaties: flexibele combinaties van losse elementen die niks met elkaar te maken hebben. Dit wegschrijven gaat veel sneller dan je zou denken, niet in real time. Gegevensverwerking in dromen (en gedachten tout court) gaan net als hersenen 30 tot zelfs meer keer sneller dan we bv kunnen spreken. De snelheid waarmee we spreken en dus informatie kunnen overdragen heeft dan weer een enorme invloed op onze ervaring van tijd (naast de valversnelling, onze massa en volume en de snelheid waarmee we bewegen). Daardoor kan het dat je wakker wordt van je zoemende alarm, terwijl je in je droom een heel verhaal beleefde dat leidde tot een logisch geluid van één of ander toestel... Je zou dit makkelijker kunnen verklaren moest je tien minuten lang 'door je alarm' geslapen hebben - maar zo werkt het dus niet.
Sommige vogels (of waren het vissen - dit moet nagekeken worden) slapen naar het schijnt telkens met één hersenhelft tegelijk. Dit, om waakzaam te kunnen blijven voor eventuele roofdieren. Hoe schizofreen (mbt tijd) dat moet aanvoelen kan ik me niet voorstellen.
Alhoewel...
Soms lijkt de tijd tegelijk stil te staan én heel snel vooruit te gaan. En soms kan je, door één of twee nachten je slaappatroon te veranderen gans je tijdsbeleving veranderen. Sommige dagen zijn eindeloos terwijl andere zo voorbij zijn. Verlangen is de tijd verlengen door iets te willen dat voor of achter je ligt. Leven in het nu, zoals in dat boek staat dat E. me leerde kennen, is een ambitieus project.
Eerst wil ik nog wat kunnen slapen - ik kan moeilijk vrede nemen met de wekker, waarvan ik weet dat hij binnen 5 uur afloopt. 5 Uur, verdorie dat is nog ver weg - waste of time lijkt het wel. Ik hou van slapen (als het lukt) en ik haat het (als het, dhuh*, niet lukt). Al jarenlang kamp ik met problemen op dat vlak. Ik ben op het punt gekomen dat ik niet meer probeer te slapen maar mezelf toelaat wakker te zijn. Des te sneller komt de wens tot slapen terug... Hoe snel je 2 uur wakker ligt, zo traag lijken die 2 uur te gaan.
Tijd is iets raars. Het is fysiek relatief, maar wel zogezegd een vrij stabiele (meetbare?) constante op één plek voor één persoon... en toch voel ik dat dat niet zo is. Hoe noem je dat... de mentale relativiteit van tijd? Of gewoon: 'Simon, ga in uw bed!' - daar lig ik al. Schuilend onder mijn klamboe (muskietennet) om niet belaagd te worden door minstens een tiental muggen die momenteel zeer actief zijn... Klootzakken, motherfuckers, vriendjes, ... angstaanjagende beesten.
Sleep tight!
*dhuh: je moet maar weten wat dit betekent, warempel**
** klinkt leuk - dichterlijke vrijheid (zwak excuus) niet moeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten