Dom en rood. En groen. En blauw.

Het domste idee, dat ik ooit hoorde, op een vergadering van een serieuze werking binnen de socialistische vakbond, bovendien provisorisch goedgekeurd en gesteund door de geldschieters binnen die mastodont... was dat ze een eigen televisiezender zouden oprichten.

De vakbond (ja, de vakbond) was nog niet in staat op een professionele manier een betoging of manifestatie te organiseren...

Ik hoor je denken: 'Allez Simon, 't is toch alle weken iets waar ze voor in Brussel staan te betogen? Ze krijgen toch volk bijeen?!'

Ja, inderdaad, je hebt gelijk... en toch ook niet. De mensen die meegaan om actie te voeren hebben geen bal interesse in de standpunten die verdedigd worden. Zij krijgen naast een dag loon (betaald vanuit de vakbondscentrales ipv het loon van de werkgever) bijna altijd hun treinticket terugbetaald én een extra vergoeding van 10 euro voor drank (en spijs).

Er zijn duizenden mensen die graag eens een dagje niet werken in plaats van wel zonder al te veel loonverlies. Plus, een godganse dag het varken uithangen op een gewone weekdag, daar zegt Jan Modaal geen neen tegen. Bovendien word je op zo een dag op handen gedragen door de sukkelaars die effectief vòòr de vakbond werken en geen keuze hebben dan de pesterijen van de bijna-altijd-achterlijke massa te pikken (doe je dat niet, dan ben je niet beschermd door je vakbond en word je steevast op het matje geroepen).
Ik maakte meerdere van dit soort acties mee (werd ook meermaals op het matje geroepen). Het deed me elke keer denken aan een nog-ontaardere versie van de zomerfestivals vs. De Lokale Kermisfuif (going fout) - bier, drugs, bommetjes, roepen en tieren. Speeches (wtf?) van één of andere scheve achterlijke lul (Da's wel een secretaris é Simon!) die enkel respons krijgt als hij algemene (en vooral lege) zaken scandeert als (ik vind maar iets uit): 'De regering wil ons aan de kant zetten, LATEN WIJ HETZELFDE DOEN MET HEN!'. De respons is steeds luid maar passief en van korte duur. Al snel luistert niemand nog en zelfs bij het zingen van 'de internationale' zijn het enkel de politiekers en vakbondsmandatarissen die (obligaat) hun linkervuist in de lucht steken (hier en daar iemand zijn rechtervuist, per abuis!) en (zonder schaamte?) en de woorden mee mompelen.
Middeleeuwse toestanden zeg ik u!

Mind my words... ik ben vòòr de vakbond, maar dan wel voor één overkoepelende vakbond die effectief de rechten van de werknemers verdedigd en niet 3 vakbonden die tegen elkaar uitgespeeld worden en bovendien zelf niet liever doen dan meegaan in hypes om hun eigen populariteit te doen toenemen ten koste van de andere 2 (maar tegelijkertijd geen bal moeite doen om sommige mensen bijstand te verlenen, als blijkt dat er niks te winnen valt).
Dan spreek ik trouwens niet over de goede inzet van her-en-der een vakbondsafgevaardigde binnen een bedrijf - die doen soms goede dingen op schaal van het bedrijf en voor de mensen op de vloer - helaas zijn ook daar heel veel lompe kloefkappers bij die alleen maar afgevaardigde zijn geworden omdat ze dan 'iets te zeggen hebben' (of dat idee hebben), 'meer congé' krijgen en beschermd zijn tegen ontslag (en dus mogen doen wat ze willen).

Ik rust mijn zaakje.

Geklieder dat ik maakte tijdens één van de marathon-vergaderingen zonder conclusies of resultaten - de enige manier waarop ik in staat was dat soort beproevingen te doorstaan: minstens 50% van mijn hersenactiviteit focussen op iets anders... (pluim voor mezelf -->) en dan nog beter mee zijn dan de meeste van mijn collega's (die het nadien meestal nodig vonden om mij de grond in te boren omdat ik mij de gemaakte afspraken wel herinnerde, ten koste van hen - ondanks dat ik nooit verslagen nalas of zaken noteerde)!!! 

Aarghhhh onmogelijke werktoestanden!!!!