Klanten mogen gekochte vleeswaren terugbrengen naar de supermarkten.

De Interprofessionele Vereniging voor Belgisch vlees en het Vlaams Centrum voor Agro- en Visserijmarketing heeft beslist de levering van vlees aan supermarkten op te schorten. Klanten kunnen voedingswaren die nog verpakt zijn inleveren. Zij krijgen het aankoopbedrag volledig  terugbetaald. De grote verliezen die hieraan gekoppeld zijn worden opgevangen door een fonds dat door de overheid speciaal in het leven werd geroepen.  Voor zelfstandige slagers zoekt minister van landbouw Kris Peeters met VDAB, FOREM, ACTIRIS en UNIZO naar een oplossing. Een eerste voorstel is dat er gratis trajectbegeleiding en heroriëntering wordt voorzien. Voorlopig mogen zij hun zaak verder openhouden, tot hun voorraad uitgeput is. Aanleiding voor dit euvel zijn de schokkende beelden die PETA al jaren de wereld instuurt waarop te zien is hoe slecht dieren worden begeleid in hun laatste daad op aarde: een gruwelijke dood sterven.

Vlees is een product dat wordt verkregen tijdens het doden van dieren, dit kunnen zoogdieren zijn of vis, maar ook vogels, reptielen en schaaldieren worden vaak gebruikt. De vaak nog levende dieren worden ontdaan van ledematen en versneden tot eetbare porties, meestal netjes verpakt in plastiek of blik. In de filmpjes die PETA maakte is te zien hoe medewerkers van slachthuizen de brutale behandelingen normaal vinden, zo worden kalkoenen met hun kop op de grond geslagen tot ze bijna niet meer bewegen, waarna met brute kracht de nek wordt gebroken. In andere filmpjes worden varkens geschopt en geslagen met werktuigen tot de ingewanden uit de gapende wonden in hun buik puilen. Krijsend worden ze nadien opgetakeld en de kelen overgesneden. 

De dieren die dit vreselijke lot ondergaan zijn bijna altijd in gevangenschap gekweekt, in afgesloten faciliteiten waar zelden daglicht binnenkomt en waar ze met duizenden bij elkaar gepropt zitten tussen rottende karkassen van soortgenoten. Na enkele weken of maanden zijn ze vet genoeg en worden ze op vrachtwagens geduwd die hen naar de slachthuizen voeren. 

Slecht behandeld

Het IVB accepteert het niet dat dieren slecht behandelt worden. Dat het meestal om erg jonge dieren gaat maakt het nog veel schokkender. 'Het levend verwerken van dieren is niet conform de voorschriften en is vanuit moreel standpunt totaal onaanvaardbaar', aldus een woordvoerder van het IVB. Het VLAM voegde eraan toe dat zij op hun portaalsite vlees.be een open forum zullen plaatsen , om aldus mensen te helpen het psychische letsel opgelopen door het bekijken van de gruwelijke beelden te verwerken. Het Centrum ter Preventie van Zelfdoding (gratis nummer 1813) deelde mee dat ze extra medewerkers in dienst nemen om zoveel mogelijk oproepen te kunnen beantwoorden. 

De waarheid over slachthuizen (let op: schokkende beelden)

Alle feiten in dit artikel, behalve die over de brutaliteit van de vleesindustrie, zijn fictief. 

PETA, IVB, VLAM, VDAB, ACTIRIS, FOREM, Kris Peeters en CPZ hebben niet meegewerkt aan dit artikel. 

Alle overeenkomst met bestaande organisaties is louter toevallig.

Vrijheid door genuanceerd doemdenken en herconditionering.

Verantwoord leven vraagt om een beetje doemdenken. Dat besefte ik deze middag toen ik nog maar eens naar de website Fukushima Update surfte en ik nadacht over het ongerelateerde feit dat mijn vriendin - die zich binnenkort 4 dagen op 7 per fiets over de drukke Antwerpse ring moet verplaatsen - zich zorgen maakt over het fijne stof dat ze zal inademen onderweg. Ze was van plan zich een masker aan te schaffen, iets wat haar longen schoon houdt en verhindert dat haar longblaasjes verzadigd raken met kankerverwekkende troep, maar het enige wat dat fijne stof zou tegenhouden is een gespecialiseerd industrieel stofmasker.

Ik besef dat, ondanks dat de meeste mensen overtuigd zijn van de gevaren van fijn stof, er weinigen zullen zijn die dit stofmasker-gedoe niet 'een beetje overdreven' vinden. Ik denk dat de meesten het zodanig overdreven vinden dat, moesten ze mijn vriendin-met-stofmasker 's morgens voorbij gezoefd zijn, ze er een spottende anekdote van zouden maken om de werklunch op te leuken, hartelijk lachend, antibiotica salami binnenduwend, drinkend van een chemisch versterkte light frisdrank...

We moeten beseffen dat we continu gevaar lopen zolang we die schadelijke rommel in ons lichaam toelaten. Onze gezondheid is het enige wat ons uit ziekenhuizen, rusthuizen en uit het mortuarium houdt. Bewust consumeren is op zich erg gemakkelijk maar dan moet je eerst de werkelijkheid onder ogen zien. De meeste voeding zit boordevol schadelijke stoffen die je op lange termijn erg ziek kunnen maken en zelfs doden. Het is allemaal wél zo erg. Het lichaam gaat er vroeg of laat aan onderdoor, vooral doordat je die troep al gans je leven in je systeem propt. Denk je dat er niemand ziek wordt? Als we kijken hoe hard verschillende soorten kanker huishouden bij de oudere bevolking dan moet de realiteit toch doordringen. De meeste voeding maakt ons ziek. Onze westerse leefomgeving maakt ons ziek. Stress en spanningen (door het ver doorgedreven kapitalisme) halen onze weerstand neer. Sociale druk en 'poserisme' maken de spanningen alleen maar groter. Dat is de realiteit. En die realiteit is vrij negatief en confronterend. Hoe ga je hiermee om? Hoe los je dit in de praktijk op? Als jouw enige conclusie is dat je hiertegen compleet machteloos staat dan onderschat je jezelf. Iedereen kan heel eenvoudige stappen zetten naar een gezonder (en vrijer) leven maar dan moet je eerst die negatieve en misschien beangstigende gedachten toelaten, ze herkennen, erkennen en daarna jezelf opnieuw de vrijheid schenken om het allemaal eens opnieuw te bekijken. Misschien kom je deze keer tot een andere conclusie.


Een evenwicht vinden tussen realistisch negativisme en idiologisch positivisme is de enige menselijk haalbare manier om geaard in het leven te staan.
Te veel negativisme schaadt de gezondheid omdat een piekerende geest vooral slechte dingen aantrekt, ongeluk, depressies, ... en je moet vrij zijn van zorgen om gelukkig te zijn. Bovendien sluit een negatieve geest zichzelf grotendeels af en er zijn weinig intermenselijke connecties mogelijk omdat het denken alles overheerst. Soms zegt men tegen mensen die nogal veel piekeren: 'Je denkt te veel na,' en vaak klopt dat wel, maar  aan leeg idiologisch positivisme hebben we helaas ook niks, aangezien dat eigenlijk gebaseerd is op een buitenproportionele en ontkende angst die leidt tot ongenuanceerde stellingen, oogklepdenken en onwaarheden. We kunnen er rationeel voor kiezen om de waarheid te zien voor wat hij is (eerlijk, bewust, genuanceerd) én positief te zijn,... maar dat blijkt niet zo simpel.


We kunnen niet anders dan een beetje doemdenkers zijn, als we verantwoord met onze eigen gezondheid om willen gaan, maar moeten we dan vanaf nu elke dag de deur uit met een stofmasker op tegen dat fijne stof, moeten we alvast jodiumtabletten beginnen slikken tegen de radioactieve fallout van de nakende kernramp, zullen we tonnen rijst opslaan en ons voorbereiden voor een winter zonder elektriciteit? Komt de Apocalyps een jaar later dan voorspeld werd, zijn er extra-dimensionele wezens die een invasie voorbereiden op de Aarde? Internet staat vol informatie over allerlei mogelijke doemscenario's en complottheorieën. Door de slechte kwaliteit van de berichtgeving en de verstikkende overvloed ben je al snel geneigd elke theorie die brandhout maakt van een rooskleurige toekomst te verwerpen. Maar dat is heel gevaarlijk.

Ik weet dat ik best een stofmasker zou dragen, maar ik kies ervoor om dat niet te doen. Als het piekeren hierover zich in mijn onderbewuste nestelt is het moeilijk om nog onbezorgd naar de winkel te fietsen, te genieten van een wandeling,... De gedachte: 'ik moet van iets doodgaan' helpt soms eventjes, maar nooit lang. Ik weet nochtans dat veel mensen erin slagen die instelling hun ganse leven vast te houden. (Om niet te moeten stoppen met roken bijvoorbeeld, terwijl ze heel goed weten dat tabak heel schadelijk is). Wat je met zo een instelling doet is alle gevaren proberen vergeten en alle zorgen uitbannen, ervoor kiezen om positief in het leven te staan ten koste van de waarheid (want het enige alternatief lijkt een symbiotische relatie met de donkere gedachten over je eigen sterfelijkheid aan te gaan).

Het enorme gevaar schuilt in het feit dat het minder energie vraagt om een idiologisch wereldbeeld vast te grijpen en te vergeten dat we macht hebben over onze levens, over onze gezondheid, over onze omgeving... Uit zelfbescherming (omdat de realiteit overweldigend beangstigend lijkt) is dit mechanisme sterk ontwikkeld. Dit mechanisme gaat tegen elke normale intuïtie in, tart alle logica en zorgt simpel gezegd voor alle miserie. Men zegt wel eens dat mensen hun eigen leugens geloven... wel dat is exact wat er dan gebeurt. De mensensoort vervalt als vanzelf in een lethargische apatische leegheid in plaats van in een zorgeloze vrije staat van mens zijn. Dat leeg zijn wordt versterkt doordat we voortdurend gebombardeerd worden met sensatie, seks en een verstikkende overvloed aan keuzes (overprikkeling). De economie stimuleert leeg zijn en leeg zijn stimuleert de economie. Het zorgt ervoor dat we enkel bezig zijn met consumeren wat ons aangereikt wordt, dat we lezen wat men ons voorschotelt en dat we niets meer in vraag stellen en kiezen voor de weg van de minste weerstand, mee met de andere lemmingen de klif af... Veel mensen distantiëren zich zo ver van de werkelijkheid dat het gevaar schijnbaar niet meer bestaat tenzij in kant-en-klare pakketten, minutieus voorgekauwd en voorzien van de nodige censuur... Gevaar wordt voor ons gebundeld in gedepersonaliseerde nieuwsberichten vol vooroordelen en onwaarheden, schreeuwerige getiteld in online kranten met hallucinant cijfermateriaal ter afstomping, afgewisseld met de tien grappigste huisdierenfoto's of de zoveelste verrassende conclusie van een pseudowetenschappelijk onderzoek gekleurd met commerciële onzin en de nodige verwijzingen naar seks. Onze hersens zijn verzadigd met betekenisloze pulp. Onze eigen gedachtenstroom raakt verstopt door de ongenuanceerde meningen waarmee we bestookt worden. Het schokkendste nieuws komt uit landen ver van hier of gaat over grote problemen die wij als simpele mensen niet kunnen oplossen. Bovendien worden alle problemen toch altijd met geld opgelost en zijn al die problemen om te beginnen veroorzaakt door geld. Als je je in een sceptische bui dan toch eens online begeeft (of in goede boeken duikt over relevante onderwerpen) en de realiteit begint te zien, is de grootte van de leugen die de overheden in samenwerking met de media ons voorhoudt zo overweldigend dat het snel teveel wordt en het nog moeilijk te vatten is. Het is zo waanzinnig confronterend dat het moeilijk te geloven is. Opstootjes in eigen land worden al snel toegeschreven aan marginale groeperingen (ik denk hierbij aan het aardappelincident dat ggo's in de media moest brengen) zodat men ongenuanceerd afstand kan nemen van waar het eigenlijk om draait. De betrokkenheid van de burgers wordt kunstmatig laag gehouden, dat zit al in slim gekozen woordgebruik (zo spreekt met bij VDAB van het verkopen van 'loten' als men het over groepen werkzoekende mensen heeft maar er zijn hiervan talloze voorbeelden)... Dit alles houdt mensen hanteerbaar, gedistantieerd, tam en dom. Bovendien is de 'op geld gebaseerde economie van de leegheid' zodanig diep in onze levens ingeworteld dat het enige échte gevaar een lege bankrekening is, althans zo lijkt het.

Eens je in het drijfzand van het schijnleven bent gezonken, voel je je daar goed. Je bent beroofd van alle vrijheden (al denk je wel dat je vrij bent) en compleet ontmenselijkt. Niet bewegen is in dat drijfzand veiligst en ook makkelijkst. Een eerste stap naar vrij zijn is eens rondkijken naar de mensenzee waar je je tussen bevindt. Zie hun doffe ogen, hun pijnlijke grimas, zichzelf vastgewerkt in een tweedimensionale wereld van waaruit ze nooit meer het volledig plaatje zullen zien... zie hoe weinig je met je vrijheden doet als je kiest om hier deel van uit te maken.
Het vraagt ontzettend veel energie en voldoende (denk)kracht om eruit op te staan. Weet dat het kan en dat je niet de enige bent die deze beproeving aangaat. Je moet gaandeweg bepaalde dingen voorgoed loslaten en andere dingen juist heel hardnekkig vastgrijpen. Met vastgrijpen bedoel ik dat je af en toe de realiteit onder ogen moet zien, en hoe sterk je ook bedwelmd wordt door het leven (en dat mag je zeker niet uit de weg gaan), je mag nooit vergeten dat dat heldere beeld écht is, hoe mooi of lelijk ook. Want het zijn vooral mooie dingen die weggedrukt worden. Voor zaken zoals  intuïtie en empathische vermogens is nog bijzonder weinig plaats in onze huidige maatschappij.

Het evenwicht vinden tussen vrijheid van zorgen (loslaten) en geïnformeerde bezorgdheid (vastgrijpen) is moeilijk, maar is volgens mij iets waarin we onszelf opnieuw kunnen conditioneren door enkele bewuste beslissingen te maken. Denk aan vegetariër of veganist worden, beslissen enkel biologische producten te kopen, respect hebben voor planten dieren, chemicaliën weren, je mening zeggen, zelf groenten kweken, televisie uit je leven bannen, bewegen, jezelf informeren... Al deze zaken zijn eigenlijk heel makkelijk in de praktijk uit te voeren (dàt is de realiteit, hoe overtuigd je er ook van bent dat het niet zo is), en al deze dingen zorgen ervoor dat je anders naar de wereld begint te kijken. Eens je zo geconditioneerd bent dat je bijvoorbeeld de supermarkt niet meer binnengaat, niet meer uit bewuste keuze maar uit gewoonte, hoef je je geen zorgen meer te maken over schadelijke additieven in je voeding. Eens je als het ware uit gewoonte dat stofmasker opzet (zonder erbij na te denken) hoef je je geen zorgen meer te maken en kan je vrij zijn. En de rest volgt vanzelf. Vrij zijn zit in onze genen, het kan haast niet anders.

Het lijkt alsof zaken uitsluiten het moeilijker maakt om vrij te zijn. Maar dat is niet zo. Toen ik 5 jaar geleden stopte met vlees eten besefte ik dat een beetje. Toen ik 2 jaar geleden ook zuivel opzij schoof voelde ik een enorme vrijheid in verband met voedsel. Het lijkt tegenstrijdig, en het is een cliché, maar een overvloed aan keuzes maken ons slaaf van het systeem, maken ons minder vrij.

Het is waarschijnlijk moeilijk om dit allemaal in één keer toe te passen. Ook ikzelf ben nog altijd slaaf van het systeem. Ik sta als het ware aan de oever van het drijfzand, ik voel grond onder mijn voeten maar het zand oefent nog steeds een voortdurende trekkracht uit. Gelukkig sta ik temidden van een groter en groter wordende groep mensen die aanvoelt dat leven in een vlak niet gezond is voor driedimensionale wezens. Samen kijken we terug naar vanwaar we komen. Een vuile poel, bezoedeld met de schaduwen van de mensheid, dromen gestagneerd onder het smog van de vooruitgang. Ik kijk waar we naartoe gaan en zie hier en daar iemand voorzichtig verdwijnen tussen de bomen van het oerbos, met zintuigen opnieuw in staat om de wereld te ervaren zoals hij is.

Weinigen lijken in te zien dat de zaken die op het spel staan als we niet drastisch anders beginnen omgaan met onze enige leefomgeving net de meest fundamentele zaken zijn voor ons overleven: drinkbaar water zonder zware metalen, gezonde lucht zonder fijne stofdeeltjes, aarde waarop we eetbare groenten kunnen verbouwen... De grootste en beslissende stap naar verandering begint bij onszelf want wij zijn de wereld, wij zijn de natuur waaruit we voortkomen, wij zijn het die kapot gemaakt worden samen met alle wezens waar we deze planeet mee delen... Wij kunnen onszelf redden als we beseffen dat we de macht hebben!

Wees rationeel en gebruik de wetenschap dat hoop en dromen sterker zijn dan de waarheid in jouw voordeel. Geef niet toe aan grenzeloos negativisme maar bescherm jezelf tegen ontkenning.

En voor dit betoog teveel profetische allures begint te krijgen: Ga nu en wees vrij!

Rode apen met rode wangen.

In dit artikel weerlegt Caroline Copers de steun van de vakbonden aan het het asociale beleid van de regering. 
Ze heeft duidelijk geen idee dat er weinig instellingen zijn waar het dagelijks bestuur zo asociaal is als bij de socialistische vakbond.
Men versterkt de hogere rangen met oogklepdenkers en iedere medewerker of militant met een genuanceerde (hedendaagse) visie, al wie de achterhaald ideologische werkwijzen in vraag stelt (ten voordele van het sociale beleid maar ten nadele van de goudpot) wordt aan de kant geschoven.

We hebben een ernstige tegenbeweging nodig tegen de rechtser wordende samenleving en geen massa rode brulapen die hersenloos hun leiders volgen (en enkel op straat komen als ze hun treinticket niet zelf moeten betalen en stakersvergoeding plus 10 euro lunchvergoeding krijgen).
Vakbonden zijn nodig, maar het zou efficiënter zijn voor de onderhandelingen dat er een nieuwe instantie in het leven wordt geroepen die het sociale vangnet beschermt zonder er zelf afhankelijk van te zijn.

De vakbonden hebben immers een zeer dubieuze rol. Ze zitten bv. in het dagelijks bestuur van VDAB, nemen een stuk van de 'tenders' over van VDAB waardoor ze afhankelijk zijn van hen voor inkomsten en bovendien ontvangen ze vaak onterecht of veel te hoge Europese, Belgische, Vlaamse en lokale subsidies voor de dagelijkse werking via een complexe VZW structuur. Ze fungeren als uitbetalingsinstelling waardoor inkomsten via lidgeld sowieso verzekerd zijn en hebben een interne structuur die gebaseerd is op het 'verdeel en heers' principe in plaats van een solidaire basis, waardoor het geld ongelijk verdeeld is over de sectoren en de werkingen die met werkloosheid bezig zijn, enz...

Ze moesten zich schamen!

Procrastinatie droedel

Gebaseerd op trollface. Uiteraard.

Ffffffffffffuck.

Light and Sound (experimenteel gitaarwerk)

In dit filmpje heb ik mijn Stagg akoestische (brol)gitaar héél laag gestemd, dat hoor je wel aan het ratelen van de snaren tegen de hals. Om het wat interessanter te maken (en vooral om het video-experiment eens te doen) heb ik er een tweede laag geluid bij ingespeeld, met mijn trusty Ibanez doorheen de Memory Boy die ik leende van I.

Ik denk dat het plezanter was om dit te doen, dan om ernaar te luisteren/kijken. Anyway.

Ik begrijp niks van geldzaken.

De VS kan zijn schulden niet betalen. Daardoor moet het ervoor zorgen dat het meer schulden màg maken, want anders kan het zijn schulden niet betalen.

Huh?

Hoe kan het verhogen van schuldenplafond (hoeveel je in het rood mag gaan) mogelijk maken dat je je schulden kan betalen?

Ik her-formuleer het nog 2 keer...

Het verhogen van je schuldenplafond (misleidend taalgebruik trouwens) zorgt er toch alleen maar voor dat het niet erg is dat je méér schulden krijgt.

Als je vandaag geen geld hebt om je schulden af te betalen, dan kan je dat morgen toch ook niet. Hoeveel je ook in (meer) het rood mag.


Waarschijnlijk ben ik niet slim genoeg - maar ik begrijp niks van de (wereld)economie. Ik zou me kunnen gaan inlezen.... maar het interesseert me ook echt gewoon geen drol. Het maakt ook niets uit. Dit systeem staat duidelijk toch op instorten - al zal het wel nog een paar jaar gerokken worden, vooral ten koste van de belastingbetaler.
Zou het niet eenvoudiger zijn geld gewoon geld te laten zijn in plaats van al dat virtueel en onzinnig gedoe (beleggingen, leningen, schulden, ...).

Vals positivisme is schadelijker dat negativisme.

Ik ben vaak heel negatief over zaken. Maar mij wordt zelden negativisme verweten. Dat komt alleen maar doordat mensen, die de sterke nood voelen me dit te verwijten, door hun eigen dogma's niet in staat zijn daaraan toe te geven. De enigen die me dit ooit verweten zijn anderen, die net als ikzelf, vaak een negatieve (realistischere) kijk hebben op 'de dingen'.

Vals positivisme gaat samen met het ontkennen van elke onzekerheid, elke twijfel, elke negatieve gedachte. Vals positivisme vervreemd mensen van hun instincten. Vals positivisme is een symptoom van het zieke systeem waarin we al generaties lang meedraaien - maar, 'we gaan er niet over zagen, het ìs nu eenmaal zo.'

De sleutel tot leven is verandering en de sleutel tot verandering is inzien dat niet alles is zoals we zouden willen. Negativisme toestaan is de eerste stap naar een gelukkiger leven (akkoord, teveel negativiteit is verlammend voor jezelf én je omgeving). Als alles altijd fantastisch is, dan kan er enkel zijn wat er altijd al geweest is - m.a.w. dan kàn er nooit iets veranderen.

Toegeven dat je ongelukkig bent, of dat je (het) niet meer (aan)kan, ... is de eerste stap naar een gelukkiger leven.
Dit valse positivisme dat onze maatschappij kenmerkt, is de enige reden dat er zoveel afgunst, achterklap, backstabbing, corruptie, ... is - want wat je niet openlijk (voor jezelf) kan toegeven, uit zich op een andere manier. 'Ik trek het mij niet meer aan' zei J. onlangs droogjes tegen me, terwijl zijn ogen waterig werden van verdriet en pijn omdat zijn vriendin hem net voor de zoveelste keer gekwetst had. Ik heb hem er attent op gemaakt dat de weerslag van die leugen er sowieso komt - en dat had hijzelf (en zijn muur) al meermaals aan den lijve ondervonden.
Het heeft geen zin om vals positief te zijn. Ongelukkig zijn màg. Pijn hebben màg. Verdriet hebben màg. Onzeker zijn màg. Pas als je die zaken toelaat, kan je ooit geluk (en verlichting?) bereiken.

Doen we elkaar dan echt liever vreselijke dingen aan, verstopt onder een laagje fatsoen, dan toegeven dat sommige zaken ons gewoon écht niet aanstaan?

... To be continued.

Allez Simon, dat zijn toch maar kreeften.

Ik deelde deze PETA video eerder op facebook (het woord facebook alleen al geeft me tegenwoordig een vervelend gevoel) - maar aangezien het daar niks staat te doen en ik echt boos word van dit soort beelden (en vooral van de onverschilligheid van de meeste mensen) post ik het hier, waar het niet verloren gaat in de overload aan bullshit en binnen-de-lijntjes denken. De closed-cycle-society waarin we leven wordt op de spits gedreven door de sociale media, waardoor échte verandering teweeg brengen niet makkelijker maar moeilijker wordt - en ik geloof niet (zoals sommigen dat - naïef - wel doen) in het heil dat de sociale media ons op dat vlak zal brengen. Ik geloof wel dat technologie en internet ons een stap vooruit kunnen helpen. Als ik zie hoe nieuws uit Turkije en Syrië, gefilmd met smartphones en opgeladen op Youtube, aan heel de wereld getoond worden, zonder dat overheden of grote bedrijven daar enige controle over hebben, dan geeft me dat wel enige hoop. Maar de omkanteling gaat er niet komen via de sociale media, niet door facebook-groepjes aan te maken, en nog meer koepels uit de grond te stampen. 

Volgens de onderburgemeester van Gent is dit 'een rebelse stad'. Ik moest (intern) even kotsen toen Vandana Shiva dit gisteren tijdens de inleiding van haar relaas vertelde (een lezing over de toekomst van voedsel, over ggo's en hoe grote bedrijven de wereld naar de kloten aan het helpen zijn).
Rebels? Ik vind dat Gentenaars veel stront in hun ogen hebben en bovendien veel 'kak aan hun gat'. Voor wie die laatste zegswijze niet kent, ik vind dat dé Gentenaars zich graag rebels voordoen, maar eigenlijk braaf willen meedraaien in het systeempje zoals het hen aangereikt wordt - akkoord, mét bakfiets en Oxfam fruitsapje, een beetje multi-culti, nooit negatief doen, aangesloten bij een voedselteam* en éénmaal per week vegi eten. Ideologie is ver te zoeken. Zolang ze kunnen netwerken en vriendjes maken door een beetje speciaal te doen, spelen ze enthousiast mee. Als het aankomt op echte veranderingen, gaan ze volgens mij niet de voortrekkers zijn. 

Om verder te gaan over het filmpje...

Overgeven is - zoals steeds als PETA iets post- toegestaan terwijl deze kreeften en krabben levend verscheurd en leeggeborsteld (ja, leeggeborsteld) worden.

En voor je denkt 'Het is niet omdat ze bewegen dat ze nog leven' - stel je dan eens voor dat je kat, hond, goudvis, kind, ... dit ondergaat en of je dan dezelfde reflexmatige gedachte zou hebben.

Veganisten (en vegetariërs) worden vaak egoïsme verweten, als we gedwongen zijn te eten samen met alleseters, omdat we ons niet 'eens voor één keertje' kunnen aanpassen (oh wat zijn we toch lastigaards). Terwijl het niet-eten van dieren de enige duurzame oplossing is. Er is niets mis met het geven om dieren, al zijn het mààr krabben of mosselen, al is het mààr een koe of kip, al is het mààr een wasbeer die levend gevild wordt, ... 
Er is geen enkele uitvlucht die het opkweken en vermoorden van dieren rechtvaardigt. Het getuigt enkel van lafheid en egoïsme, gebrek aan verbeelding en verantwoordelijkheid.



* zo ontmoette ik iemand die aangesloten was bij een voedselteam, maar zich niet kon inbeelden dat je 2 dagen op rij sla zou eten - dat soort speciaaldoenderij zie je hier in Gent (en hoogstwaarschijnlijk elders) constant.

Over heterogene groepen, inefficiëntie en bavianen.

Je herkent deze groepjes mensen aan hun heterogene samenstelling en licht geforceerde vrolijkheid: collega's die gedwongen zijn bij elkaar te troepen aan haltes van bussen, op perronnen, ...

Steeds weer overvalt eenzelfde surreële angst mij samen met de vraag: zal ik dit binnenkort ook weer moeten doorstaan? Gedwongen om op te kijken naar mensen die niks zinnigs vertellen, die dom zijn, niks kunnen, ... gedwongen om geen zichtbaar waardeoordeel te vellen, maar wel onderhevig aan constante kritiek van dezelfde lompe en achterbakse holbewoners. Eenrichtings-loyaliteit. Achterklap. Verantwoording moeten afleggen...

Ik vrees dat ik daar niet meer in kan meedraaien.

Heterogeniteit is vaak iets wat een samenstelling (zij het beton, of een groep mensen) versterkt. Maar de enige manier waarop dit kan werken is als de natuurlijke rangorde gerespecteerd wordt. Er is in ons prachtig soepeldraaiende systeem (dé maatschappij) een heel diepgeworteld systeem van valse hiërarchie. De 'pecking order' wordt daarin zelden gerespecteerd - wat steevast leidt tot apathie, frustraties, discriminatie, machtsspelletjes, ... en - niet in het minst voor de gevoelsmensen - depressies, burn-outs/bore-outs, psychotische episodes, ...*

De enige manier waarop we dit - volgens mij - in hoe het er vandaag de dag aan toegaat, kunnen omzeilen, is door werknemers in homogene groepen te plaatsen. Laat de achterlijke alfamannetjes elkaar maar kapot maken (vuistbijlen verkrijgbaar bij het economaat), laat de passieve apathische prutsers maar wat tegen de muur staan boenken in één of andere afgesloten vleugel met cameratoezicht. Laat de valse trutten elkaars ogen maar breed-glimlachend uitkrabben tot ze een berg kadavers hebben om in op te klimmen. En laat de mensen die verstand hebben én vaardigheden bezitten, rustig alles zelf coördineren en uit-/afwerken. Daar komt het in de meeste organisaties en instellingen vandaag de dag toch op neer. Alle bazen, coördinatoren, diensthoofden, ... en 95% van de werknemers zit en loopt maar wat te niksen (vergaderen en doen alsof ze het te druk hebben) terwijl die 5% anderen minstens de helft van de tijd ook niks te doen hebben (wegens de inefficiëntie van hun directe leidinggevenden) en de andere momenten overladen worden met verantwoordelijkheden die niet eens de hunne zijn (maar die ze door een sterk ontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel nooit zullen afblokken). En wie gaat er kapot van de stress naar huis: diegenen met de laagste loontjes.

Beter zou het zijn om de natuurlijke rangorde volgen. Als we dat doen valt de waarde van de huidige diploma's wel compleet weg. Om terug te keren naar het natuurlijke model moeten we het onderwijs dus eerst aanpakken, zodat mensen niet enkel beoordeeld worden op de 'schrappen wat niet past' manier, maar vooral op competenties. VDAB hanteert dit systeem van competenties al jaren, maar ze passen het niet goed toe. Ze blijven mensen onderverdelen volgens opleidingsniveau, pas nadien gaat men kijken naar (en werken aan) vaardigheden. Dit blijft allemaal mooi lelijk op papier, want in realiteit doet men niks anders dan groepen mensen verkopen als loten aan 'onderaannemers' die op hun beurt zo snel mogelijk van de verworven grondstoffen afwillen, om hun bonus te incasseren. Er wordt voor 100% ingezet op kwantiteit. Instanties als de vakbonden gaan hier al jaren in mee. Dat terwijl deze praktijken de zwaksten alleen maar zwakker maken en hen alle hoop ontzeggen. Wat doe je, als de organisaties die roepen en tieren dat ze jou (kansengroepen) zullen verdedigen en helpen, je telkens opnieuw in de kou laten staan.

Momenteel leven we in een systeem waarbij de volgende regel in alle geledingen onuitgesproken wordt toegepast: inefficiëntie voedt de economie. Ten koste van iedere niet-succesvolle medemens. En iedere betrokken partij iedereen weet het of doet er onbewust aan mee: RVA, vakbonden, mutualiteiten, dokters, interimkantoren, banken, overheden, provinciebesturen, gemeentebesturen, planners van wegenwerken, de voedingsindustrie, de farmaceutische industrie, elke leidinggevende in semi- tot middelgrote ondernemingen, alle gesubsidiëerde vzw's, ...

Nog beter zou zijn: afstappen van het systeem waarin geld vergaren gelijkgesteld wordt aan geluk (en vrijheid). Het kapitalistische systeem waarin méér winst maken het enige doel is. Kapitalisme zou voor mij kunnen werken, maar dan zou er een 'we maken zoveel winst en dan is het goed geweest' mentaliteit moeten zijn... en die is er niet. We zijn gevangenen. En er wordt constant met onze voeten gespeeld.


*Na 10 jaar observatie op verschillende (werk)plekken en analyse van gesprekken die ik met anderen had over dit onderwerp kwam ik tot deze conclusies. Zo moeilijk is dat ook niet. Ik voel de spanning die dit alles teweeg brengt dagelijks in elke vezel van mijn lichaam - en ik weet dat ik niet de enige ben.

Toch vraagt het - soms - om een extra woordje uitleg. Ik kwam onlangs deze heel interessante filmpjes tegen, van een onderzoeker die jarenlang een groep bavianen bestudeerde:

Rauwkost deluxe

Ik was meer dan aangenaam verrast door de maaltijd die ik deze week nuttigde in het Antwerpse rawfood restaurant eten vol leven. Geïnspireerd door de zalige wraps (gevuld met groenten, walnoten-prei paté en dressing) en aardbeien cheesecake (vegan - natuurlijk!) ging ik van zodra ik terug in Gent was zelf aan de slag.

Het eerste wat ik wilde proberen was of ik zelf rauwe wraps kon maken zonder een dehydrator. Ik baseerde me op dit recept: http://www.choosingraw.com/raw-carrot-cumin-wraps/ maar gebruikte een elektrische oven op 50°C met de deur op een kier. Het hele droogproces duurde een aantal uur - maar het resultaat was een - ja ik durf dit woord gebruiken - perfecte wrap.

De paté (of humus, of crème, of zalf, ...) die ik erin smeerde is er één op basis van geweekte cashews en koriander. De dressing is vooral olijfolie en citroensap. Use your imagination.

Het tweede (en derde) wat ik probeerde was geïnspireerd op dit recept: http://foodsforlonglife.blogspot.be/2009/06/raw-zucchini-spaghetti-and-walnut.html?m=1

Heerlijk, gezond en op 10 20 minuten klaar.

Opleggen.

In afwachting van het resultaat wil ik alvast een foto delen (mooi hé) van de opgelegde augurken, komkommers en ajuinen (links) en de broccoli, augurk, paprika (rechts). Ik weet pas of het gelukt is, als blijkt dat de inhoud niet begint te schimmelen. Fingers crossed.

Vegan Indische curry met aardappeltjes (aloo curry)

Gisteren maakte ik een 'gewone' curry, vandaag had ik zin in een Indische variant. Aangezien ik nog enkele krielaardappeltjes, een halve rode paprika en een stuk augurk had liggen zijn dat dan ook meteen de ingrediënten geworden waar ik mee gewerkt heb.

De basis voor mijn Indische curry is gesnipperde ajuin en evenveel tomaat. Als je die laat zachtstoven in een pot en je voegt look, chili, gember en garam masala toe dan ben je klaar met de 'saus'.

De aardappelen en paprika's bak je in olie tot ze gaar zijn.

Voeg alles bij elkaar (saus + aardappelen, paprika's en augurk), voeg zout toe en houdt het geheel goed warm.

Je kan dit (zoals ik gedaan heb) serveren met rijst en een frisse Indische sla (sla, tomaat, komkommer, ... met gesnipperde ajuin erover, citroensap, koriander en zout).

Veganistische Curry (kerrie) schotel.

In de meeste gerechten van (Zuid-Oost) Azië (tot in Australië) is er één grote basiswerkwijze: je voegt erg veel sterk smakende ingrediënten toe, die elkaar uitbalanceren. In een curry is dat niet anders. Dit gerecht is gebaseerd op een Chinese curry i.t.t. Indische curry.

Basis voor de 'curry':

Gember. Look. Citroengras. Ajuin. Chili. Kurkuma. (+ kokosmelk op het einde toevoegen)

Je kan ook nog toevoegen: Galanga. Kaneel. Steranijs. Limoenblaadjes. Kruidnagel. Kardemom.

En je kan ook nog toevoegen: Geplette noten (wordt dan een pasta). Koriander. Peterselie. Thaise Basilicum (of munt). Limoensap (helemaal als laatste toevoegen).

De curry is lekkerst als de basisingrediënten vers zijn. Gebruik gelijke hoeveelheden (ajuin mag een dubbele hoeveelheid zijn) en snipper alles zo fijn mogelijk. Gooi de basisingrediënten als eerste in de wok (of ander recipiënt) en bak het tot de ui een beetje zachter wordt. Pas dan kan je de andere ingrediënten toevoegen. Ik heb in de curry op de foto's broccoli en boontjes (op voorhand gestoomd/geblancheerd), wortel, paprika, oesterzwammen, erwtjes en witloof toegevoegd. Als alles gaar is (beetgaar!!!) dan voeg je de kokosmelk toe, laat alles nog héél even terug opwarmen. Voeg dan zout, een beetje suiker, sojasaus toe (lichte en donkere) en eventueel het limoensap en de koriander, peterselie, ...

Serveer dit met rijst of tarwenoedels. Voila.

Fairfestival, gemeenschappelijk wonen en benepen trutten (ook mannentrutten).

Gisteren streek in Gent het Fairfestival neer: een zondagje workshops, lezingen en markt in verband met  - dacht ik - ecologisch, ethisch en biologische materialen, producten, voeding, bouwmethoden, ...

E. en ik schreven ons enthousiast in voor de voorstelling van Samenhuizen vzw over het zogenaamde co-housing. Rond 13u konden we een 15 tal andere groene mensjes - alweer, zo dacht ik - vervoegen in een undersized partytent inclusief oversized beamer en projectiescherm.

Ik leg eerst uit waarom ik (we) überhaubt bij het concept van gemeenschappelijk wonen terecht kwamen. Voor iemand als mezelf is dat een beetje een vreemde stap. Ik heb vaak issues rond privacy, persoonlijke ruimte, levenssfeer, ... niet omdat ik geheimen heb, maar omdat ik vind (ervaring leert mij) dat anderen vaak niet kunnen inschatten hoever ze kunnen gaan op vlak van het opeisen van inspraak in je leven of omdat ik niet goed kan inschatten hoe stuck-up anderen soms zijn. Vooral omdat het in het begin altijd fun-and-games is maar na een tijdje komt 'het venijn' naar boven.

Toch kom ik bij een soort gemeenschappelijk wonen terecht. Waarom?

Ik begin meer en meer richting verzadigingspunt te gaan op vlak van samen-werken met mensen in een reguliere setting. Telkens ik in geforceerde hiërarchische structuren terecht kom (of dat nu is als productiemedewerker ofte 'aan den band', als hulpmagazijnier, als socio-cultureel werker, vormgever, jongerendienstverlener, ... ) loop ik vast als een printer die na een hele tijd misbruik de handdoek in de ring gooit. Je kan hier en daar aan een knop draaien, een duw geven, het papier er eens uithalen, eens aan en af zetten... maar eens het ding (mijn kop) begint te sputteren kan je het beter opgeven. Ik blokkeer, word gedwongen mijn mening te geven, en die komt er dan niet op 'sociaal aanvaardbare wijze' uit - waardoor de kloof tussen mij en de mensen rondom mij enkel groter wordt.
Vanuit die optiek wil ik op zoek naar een andere manier van 'meedraaien' in de maatschappij - of beter zelfs - naast de maatschappij bestaan, met af en toe een vage link naar de steeds sneller zotdraaiende wereld, niet vereenzamend maar gemeenschapsvormend, in alle rust maar hard werken wanneer het nodig is, hoe lang het nodig is, zonder starre schema's en vermoeiende sociale verplichtingen of onefficiënte regels of met mensen wiens brein niet meer capaciteiten heeft dan een rotte aardappel als baas. Neen danku, dat wil ik niet meer. Dat kàn ik ook niet meer.

Dit vredige leven kan alleen bereikt worden als je grotendeels zelfvoorzienend wordt en bovendien iets hebt dat je kan verkopen (een zeldzaam talent misschien, of grondstoffen, of voedsel, ...) om toch de nodige valuta te hebben om aan handel te kunnen doen met de - zogenaamd - echte wereld.

Bovendien wil ik geen geld lenen van een bank - ik wil die hete adem niet in mijn nek voelen. Toch wil ik iets dat van mij is, wil ik iets bezitten, wil ik vrij zijn om mijn zin te doen op minstens 1 plekje op deze aarde.

En het allerbelangrijkste, wat ik bijna vergeet te vermelden omdat het voor mij een automatisme geworden is: ik geef om de mensen rondom mij, de planten, de dieren, ... . Als veganist in een wereld waar meer en meer dieren in stukken worden gehakt om te dienen als voeding of eender wat, wil ik wéten wat ik eet, wil ik zelf controle over mijn voedsel, over de smaak, over de kwaliteit, over de manier waarop het verbouwen ervan de omgeving beïnvloedt, ...

Zo kom je, willens nillens, bij samenwerken én samenwonen met anderen... ik zie het niet als een commune (vuil woord?), maar als een community of een dorp, ... waar groen, ruimte, rust, gezondheid, ecologisch en ethisch verantwoord denken, evenwicht vrije tijd en werken, ... centraal staan... sterker nog, waar zelfvoorziening en onthaasting opnieuw kùnnen en waar het opnieuw mogelijk wordt om verantwoordelijkheid te voelen (zonder daarom kinderen te moeten kweken) en - gewoon - mens te zijn.

Maar al dit lijkt vergezocht voor de reguliere bakfiets-bourgoisie (een benaming die één van de standhouders op de markt voor zichzelf gebruikte) en middenklasser trutten. Zij zijn enkel bezig met het veilig stellen van hun spaarcenten en het 'je zal je toch moeten aanpassen'-denken zwaait de plak, ... . Hun idee van gemeenschappelijk wonen vertrekt vanuit de sterkst negatieve emotie die er bestaat: wantrouwen (en dan nog over het meest banale concept dat er bestaat in de wereld: geld). Toen E. in de groep gooide hoe zij een gemeenschap bekijkt (samenwerken, zelfvoorzienend, low budget, ...) werd er nogal wat met de ogen gedraaid. Onbegrijpelijk. Maar waar. Wat zaten wij daar te doen, jong, geen tot weinig budget, naïef,... tussen de grote volwassenen die niet eens beseffen dat ze gevangenen zijn van een leefwereld die ze zelf om zeep aan het helpen zijn. En die kutwereld, daar gaan zij, met hùn beperkte visie om wat dé gemeenschap hoort te doen, niks aan veranderen. Autodelen, tot zover de ecologische draagkracht. Jammer. En wij die dachten dat we ons tussen gelijkgestemde zielen bevonden.

Dus: alles draait om geld. Zonder geld, kan je de boom in. En ecologie? Wie spreekt daar nu over. Speelplaats voor de kinderen. Speelplaats voor de mannen. Speelplaats voor de vrouwen. En voor de rest 's morgens opstaan om mee te draaien in de hectische normale wereld die ik net een beetje wil proberen verlaten.

Ooit.

Oja, en nog iets.

Wat is dat met al die koepelorganisaties? Niks doen, enkel doorverwijzen. Dat is als een lege doos met pijlen op. Stel je een concrete vraag dan krijg je een vaag afwijzend antwoord in licht terugkrabbel-stijl 'neeneen wij zijn enkel ondersteunend'. Weg met al die kut socio-culturele vzw's die zichzelf graag horen praten maar weinig concrete dingen doen. Het is jammer dat hun ambities, die wél waardevol zijn verloren gaan in hun egoïstische manier (oud systeem) van werken.

En dan nog iets...

Iedereen wil iets unieks doen, daarnet nog stapte ik voorbij een meubelwinkel waar ze handbeschilderde meubels verkopen. Leeg. Geen kat. Origineel? Misschien. Maar desalniettemin: het faillisement nabij.
Laat ons eens allemaal hetzelfde gaan doen, maar dan wel nuttige dingen, zoals voedsel verbouwen, verwerken, ... groene energiecentrales maken, afvalverwerking optimaliseren, groene woningen bouwen uit low-budget en low-impact materialen.
Fuck al die originaliteit. De wereld gaat eraan kapot - en ook uw spaarboekje.

Jagers zijn slappe lullen. Ik ben een slappe lul.

Dat is, hoe ik erover denk.

Gekleed in schutkleuren wanen ze zich Rambo die door de jungle dwaalt, op zoek naar groot wild. Belachelijk genoeg staan ze vaak met 30 rond een bosje van 100 vierkante meter lomp te zijn en de opgejaagde dieren neer te maaien alsof het levende kleiduiven zijn. Jagers, net zoals (sport)vissers mogen van mij eens een suspension of 10 ondergaan, liefst aan hun gezicht. En een dagje of 2 blijven hangen, dat mag ook, of net zo lang tot hun vel doorscheurt. Daarna wat stampen op hun domme muil en een weekje zonder eten en drinken. Dan terug vrijlaten - misschien dat ze nog thuis geraken. Misschien niet. Ze hebben niks te klagen want het was maar voor de fun (voor mijn fun).

Ik zeg dit nu wel, maar ik zou het niet aankunnen, een medemens (of eender levend wezen) dit aandoen zonder me jarenlang slecht te voelen, zonder het vreselijke schuldgevoel dat zich vaak van me meester maakt. Gisteren nog zag ik een meeuw stappen, ik denk dat er iets was met zijn vleugel (misschien ook niet?). Wat kon ik doen. Erop afstappen en het dier wegjagen (het was al hard aan het weglopen toen ik dichter kwam). Het dier proberen voedsel geven... of proberen vangen en in een doos proppen (eerst thuiswaarts om een doos.. ik heb er geen die groot genoeg is), naar het vogelopvangcentrum brengen. Ik heb het niet gedaan. Ik ben naar huis gestapt met mijn kop in de grond, mezelf hatend voor elke stap die ik verder wegzette zonder omkijken. 'Hij zal het wel redden, hij ziet er fris en fit uit, het zal wel niks zijn, hij zit zich nog te wassen, zijn veren stralen en zijn mooi wit...'

Ben ik dan niets beter dan de mensen die moorddadig omgaan met dieren, die varkens doorboren, koeien onteren, primaten tergend langzaam doodpesten en dassen doodslaan zonder schuldgevoel. Vreselijk. 

Brullen en schreeuwen zou ik moeten doen tegen iedereen die ik naar duiven zie schoppen, tegen iedere randdebiel die beweert dat vlees eten normaal is en de massamoord op miljarden dieren minimaliseert en als triviaal beschouwd. Ik zou hun ogen er moeten uitkrabben met vuile strontnagels zodat hun hersenen langzaam weggevreten worden door mijn aarsbacteriën in hun door mij half ingeslagen schedels. Ik sla hen niet dood, ik laat hen nog een beetje leven... Ze mogen ook eens wat afzien.

Niks van bovenstaande doe ik. Niks.

Met de heupen vooruit de afgrond in.

Toen in 1992 de clip bij het nummer Sexy M.F. van Prince uitkwam was ik te jong om de turbulentie te voelen die vast en zeker voelbaar moet geweest zijn op de sociale media en het internet in het algemeen. Alle servers moeten wel zwaar overbelast geweest zijn toen. Schandalig.
De clip lijkt plots weer heel eigentijds. Behalve Elvis heeft niemand ooit zo met zijn kruis gestampt - tot nu Miley Cirus de annalen ingaat als nieuw meest hoerige jongk aller tijden.

Van mij mag iedereen doen wat hij wil, naakt, niet naakt, schunnig, braaf, make-up, kaalgeschoren, openlijk gek of ingehouden moordlustig...

Wat ik niet begrijp is dat dergelijke zaken (namaakseks dus) nog als shockerend - en dùs als entertainment - worden ervaren. Lady Gaga sloeg de bal mis. Rihanna sloeg de bal mis. Miley slaat de bal mis. Ieder vrouwelijke popster slaat de bal (ongetwijfeld onder druk van de verkoopscijfers) tegenwoordig grandioos mis. De laatste die enigszins origineel uit de hoek kwam was Janet Jackson met haar nipple-slip die ervoor zorgde dat geen enkele live-uitzending in Amerika nog echt live kan genoemd worden.

Ik vind het ook niet meer sexy. En ik stel me meteen de vraag: waarom gaan de mannen niet uit de kleren, hup, vleeskleurige onderbroek, en meedoen. Samen heupwiegend het podium op, geile bekken trekkend. Ik vraag me af hoeveel hypocrisie dan plots naar boven zou komen. Hoeveel (sowieso) ongepast homofobe opmerkingen er door de ether zouden vliegen. Hoeveel mannen zich in hun mannelijkheid aangetast zouden voelen. Hoeveel vrouwen zouden meepraten met hun kerel. Hoe lang Robin nog platen zou verkopen. Hoeveel steun hij nog zou krijgen van Pharell - altijd krom - Williams*.

Ik kom de laatste weken (via E.) wat meer in contact met genuanceerde feministische standpunten, en ik blijf bevestigd in mijn mening dat iedereen moet kunnen doen wat hij/zij wil, en dat het daar net over gaat. Geen moeten/mogen maar enkel willen en de vrijheid krijgen (vrijheid heb je per definitie al, maar iemand kan ze afgenomen hebben, dus in dat geval kan je spreken over krijgen).

Het is echter schrijnend om te zien hoeveel van vrouwen op dat vlak verwacht wordt en hoe weinig van mannen - en hoe de trend echt wrang begint aan te voelen. Ik vraag me af hoe lang tv kijkend Amerika (en Europa) dit nog voldoende interessant gaat vinden. Wanneer gaan ze schreeuwen om live seks? Of om bloed. Wanneer zullen mensen erop afstompen (is al langzaam aan het gebeuren). Of zal deze trend terug afnemen en gaan we terug naar stijlvol gekleden mannen en vrouwen die verketterd worden wanneer ze 2 centimeter teveel been laten zien?

Ik denk niet dat dit snel zal gebeuren want blijkbaar is de volgende stelling nog steeds waar: seks verkoopt. Helaas ligt de tijd van subtiele verwijzingen achter ons en moét het er nu altijd te dik op liggen.

Geil zijn de armen van geest die niet meer dan namaakseks zien/horen/willen omdat ze zelf ongelukkig zijn in deze maatschappij die gebaseerd is op fake maar niet het vermogen hebben naar binnen te kijken in deze steeds sneller zotdraaiende wereld.

Mijn oplossing: niet kopen - niet naar kijken - geen aandacht geven - zelfs geen mening over vormen als het enigszins kan (goed bezig Simon, al heb ik weinig waardeoordeel uitgesproken over de 'performing' artists, mijn honende woorden zijn eerder gericht aan de consument).


*Pharell heeft al bewezen dat hij iets kan. Jammer dat hij de laatste jaren maar 2 woorden meer moet opnemen om gevierd en bejubeld te worden. Maar dat is  - alweer - een trend die we bij nog artiesten zien.

Indische balletjes.

Dit weekend maakte ik (bij nader inzien) Indische balletjes.

Ingredienten: paprika, ui, erwten, selder, kikkererwtenmeel, garam masala.

Ik ga niet opnieuw uitschrijven hoe mijn burgers/balletjes gemaakt worden. You know the drill.

Gisteren maakte ik ze met broccoli in plaats van paprika.

Heerlijk.

Dom en rood. En groen. En blauw.

Het domste idee, dat ik ooit hoorde, op een vergadering van een serieuze werking binnen de socialistische vakbond, bovendien provisorisch goedgekeurd en gesteund door de geldschieters binnen die mastodont... was dat ze een eigen televisiezender zouden oprichten.

De vakbond (ja, de vakbond) was nog niet in staat op een professionele manier een betoging of manifestatie te organiseren...

Ik hoor je denken: 'Allez Simon, 't is toch alle weken iets waar ze voor in Brussel staan te betogen? Ze krijgen toch volk bijeen?!'

Ja, inderdaad, je hebt gelijk... en toch ook niet. De mensen die meegaan om actie te voeren hebben geen bal interesse in de standpunten die verdedigd worden. Zij krijgen naast een dag loon (betaald vanuit de vakbondscentrales ipv het loon van de werkgever) bijna altijd hun treinticket terugbetaald én een extra vergoeding van 10 euro voor drank (en spijs).

Er zijn duizenden mensen die graag eens een dagje niet werken in plaats van wel zonder al te veel loonverlies. Plus, een godganse dag het varken uithangen op een gewone weekdag, daar zegt Jan Modaal geen neen tegen. Bovendien word je op zo een dag op handen gedragen door de sukkelaars die effectief vòòr de vakbond werken en geen keuze hebben dan de pesterijen van de bijna-altijd-achterlijke massa te pikken (doe je dat niet, dan ben je niet beschermd door je vakbond en word je steevast op het matje geroepen).
Ik maakte meerdere van dit soort acties mee (werd ook meermaals op het matje geroepen). Het deed me elke keer denken aan een nog-ontaardere versie van de zomerfestivals vs. De Lokale Kermisfuif (going fout) - bier, drugs, bommetjes, roepen en tieren. Speeches (wtf?) van één of andere scheve achterlijke lul (Da's wel een secretaris é Simon!) die enkel respons krijgt als hij algemene (en vooral lege) zaken scandeert als (ik vind maar iets uit): 'De regering wil ons aan de kant zetten, LATEN WIJ HETZELFDE DOEN MET HEN!'. De respons is steeds luid maar passief en van korte duur. Al snel luistert niemand nog en zelfs bij het zingen van 'de internationale' zijn het enkel de politiekers en vakbondsmandatarissen die (obligaat) hun linkervuist in de lucht steken (hier en daar iemand zijn rechtervuist, per abuis!) en (zonder schaamte?) en de woorden mee mompelen.
Middeleeuwse toestanden zeg ik u!

Mind my words... ik ben vòòr de vakbond, maar dan wel voor één overkoepelende vakbond die effectief de rechten van de werknemers verdedigd en niet 3 vakbonden die tegen elkaar uitgespeeld worden en bovendien zelf niet liever doen dan meegaan in hypes om hun eigen populariteit te doen toenemen ten koste van de andere 2 (maar tegelijkertijd geen bal moeite doen om sommige mensen bijstand te verlenen, als blijkt dat er niks te winnen valt).
Dan spreek ik trouwens niet over de goede inzet van her-en-der een vakbondsafgevaardigde binnen een bedrijf - die doen soms goede dingen op schaal van het bedrijf en voor de mensen op de vloer - helaas zijn ook daar heel veel lompe kloefkappers bij die alleen maar afgevaardigde zijn geworden omdat ze dan 'iets te zeggen hebben' (of dat idee hebben), 'meer congé' krijgen en beschermd zijn tegen ontslag (en dus mogen doen wat ze willen).

Ik rust mijn zaakje.

Geklieder dat ik maakte tijdens één van de marathon-vergaderingen zonder conclusies of resultaten - de enige manier waarop ik in staat was dat soort beproevingen te doorstaan: minstens 50% van mijn hersenactiviteit focussen op iets anders... (pluim voor mezelf -->) en dan nog beter mee zijn dan de meeste van mijn collega's (die het nadien meestal nodig vonden om mij de grond in te boren omdat ik mij de gemaakte afspraken wel herinnerde, ten koste van hen - ondanks dat ik nooit verslagen nalas of zaken noteerde)!!! 

Aarghhhh onmogelijke werktoestanden!!!!

Losse filosofische (en wetenschappelijke) vragen.

Als tijd relatief is, en massa heeft invloed op de tijdsbeleving - dan lijken kleine dingen heel snel te gaan en grote dingen heel traag.
Dat zien we, dat kunnen we voelen en meten of beredeneren. Dat leren we op school als we in chemie over atomen/moleculen leren en in aardrijkskunde over het heelal.

Als de brandpuntsafstand in een fototoestel bepaalt wat de vervorming is van de dimensies van het beeld dat zich vormt - dan is de brandpuntsafstand tussen de lens in ons oog en de gele vlek bepalend voor de vervorming die we (falen te) zien. Zijn het onze hersenen die 'geijkt zijn' om rechte lijnen te laten bestaan? Of hoe werkt dat systeem. Hoe zit het bij andere dieren, zien zij iets wat er voor ons als een fisheye foto zou uitzien... of is de evolutie zo gebeurd dat ieder levend wezen hetzelfde 'neutrale' zicht heeft... worden ook hun hersenen ingezet om alles te verwerken zodat de wereld er uitziet zoals...  ja, hij eruit ziet.

Wat is oneindigheid? Het is geen bol waarop we in de dimensie van de bol bewegen (over het oppervlak) - al is dat een aantrekkelijke voorstelling die meteen het samenvallen van bepaalde plekken die schijnbaar ver van elkaar zijn verklaart. Licht wordt verbogen door zwaartekracht, dus dat is één van de redenen waarom die zienswijze me wetenschappelijk leek te kloppen. Of is de oneindigheid bepaalt door hoe ver we kunnen zien met het beschikbare licht (of hoe ver het licht van de oerknal al gereisd is - dank aan P. voor dit inzicht)...

Wat is het niets. Niets is hetzelfde als oneindigheid. Of zijn het tegengestelden. In de werkelijkheid zoals we die kunnen meten lijken ze één en hetzelfde begrip te zijn. Wat alleszins klopt, is dat er oneindig veel niets is.

Als een boom valt, in een bos, waar niemand hem hoort... maakt hij dan geluid. Dit is een filosofische vraagstukje  - en het lijkt triviaal (dat is het ook). Wat ik er zo interessant aan vind is dat - als je nadenkt over wat geluid is - het helemaal niet zo duidelijk is of er wel geluid is, op het moment dat er niemand aanwezig is om de doelloze trillingen in de lucht op te vangen en om te zetten naar iets dat wij (groepjes op koolstof-gebaseerde structuren) dan weer verwerken en aan onszelf leesbaar maken als iets dat wij geluid noemen.

Hetzelfde geldt voor alle zintuigen... hoe zit het met de andere zaken in de realiteit (niet onze perceptie ervan, maar dé realiteit). Zoogdieren kunnen enkel voelen, horen, zien, smaken en ruiken. Trillingen waarnemen via de huid, de trommelvliezen; reflecties van trillende golfdeeltjes (licht) met een beperkte nauwkeurigheid verwerken; bepaalde partikels (niet alles) oplossen in chemische structuren en aan elke structuur een bepaalde eigenschap toekennen.
Hoe zit het met de rest. Al die zaken waar we geen sensor voor ontwikkelden.

Telepathie bestaat. Al mag ik het geen telepathie noemen. Soms pik je gedachten op van mensen. Soms pik je iets op dat nog niet gebeurd is of pik je iets op dat elders aan het gebeuren is. Het is niet iets wat je bewust doet - en ik denk niet dat het kan tussen alle mensen. Hersenen trillen met een bepaalde frequentie (werken op een bepaalde fluctuerende snelheid) - er zijn onderzoeken gebeurd waarin bewezen wordt dat mensen tussen wie een sterke vertrouwensband is, letterlijk op de zelfde frequentie zitten. Hun hersenen (en metabolisme) gaan in harmonie met elkaar werken. Als je dat durft te geloven dat moet je ook de stap verder durven zetten. Trillingen maken elektromagnetische velden. Ik zeg maar wat...

Tijd dat ik stop met deze onzin.

Vermeldenswaardige vrouw.

Deze mooie vrouw (known as Evelyn Steen) veranderde heel recent mijn leven. 

Voor meer... stay tuned.

 

Champignon - notenburgers

Dit 'recept' voor 4 burgers staat nog niet op punt. Het is de eerste keer dat ik deze burgers maakte, dus het kan allemaal anders/beter. Net zoals alle recepten die ik op deze blog zal knallen is het mijn bedoeling dat er geëxperimenteerd wordt, dus veel maakt het niet uit. 

Hier gaan we.

Stap 1: Snij 100 gram champignons en een kwart ui in plakjes. 

Bak in een pan tot de champignons goed vochtig zijn (niet opnieuw krokant laten worden). 

Voeg op het einde flink wat peterselie toe + peper en zout.

Stap 2: maak 100 gram van je favoriete noten fijn in een vijzel (of mixer).

Stap 3: meng alles + wat kikkererwtenmeel en water tot je een stevig papje krijgt

Stap 4: in de pan scheppen, langs beide kanten bakken, serveren en opeten

En nog iets...

Elke zeveraar die beweert dat veganistisch (of gezond) eten duur is, moet zijn/haar hoofd eens uit zijn/haar hol trekken en eens deftig naar de prijzen van groenten kijken t.o.v. al dat (zwaar door de overheid gesubsidiëerde - dus kunstmatig goedkoper gemaakte) vlees.

Ik kocht vandaag een voorraad Belgische groenten: 1 gigantische courget, 2 grote komkommers, 1 bak champignons (250gr), 1 grote ijsbergsla, 1 hele grote bussel bladpeterselie, 2 grote vleestomaten en 2 ajuinen voor €6,69.

Die sla, tomaten en komkommers zijn 'broodbeleg', 'des crudités' of middagmaal voor de komende 4-5 dagen. Van die courget maak ik gerust 4 - 6 burgers (gecombineerd met een halve bloemkool die ik nog liggen heb en wat gekookte linzen) of die gebruik ik op een andere manier in één of ander gerecht (stoofpot, indische curry, provencaalse saus, ...) samen met wat gesneden paprika, ajuin, citroensap ... . Van die champignons maak ik (samen met ajuin, amandelen, peterselie en 100 gram kikkererwtenmeel) lekkere 'vleesvervangers'.  En allemaal veganistisch, vers en relatief gezond.

Overschot heb ik niet. De bladpeterselie zal misschien verwelken voor hij op is, dan snij ik hem fijn en stop hem in de diepvries.

Een beetje boos...

Ik word een beetje boos als ik sommige mensen dingen hoor zeggen, of zie schrijven, over zaken als vegetarisme, dierenrechten, racisme, homofoob gedrag, mensenrechten, ...

Ik doe het zelf. Ik draag ook de absolute waarheid met me mee. Dus noem me een hypocriet en ga elders heen of lees verder en wees gewaarschuwd. Mij maakt het weinig uit. Ik ga jou niet overtuigen als je dat niet wil, eender met welk argument ik op de proppen kom.

Ik word boos om de onverschilligheid die in veel commentaren zit die ik zie op internet onder youtube filmpjes, krantenartikels, facebook-posts, op blogs, fora, ... En het zijn zowel de voor- als tegenstanders die me richting kookpunt brengen.*

Ik zag een post op facebook over dit artikel over enkele uitspraken over racisme door één of andere oninteressante rechtse trut (die jammer genoeg een belangrijke functie bekleedt in Antwerpen). Toen ik de reacties die onder het bericht staan even snel bekeek kwam ik meteen een vergelijking met de V.S. tegen. Al duizend keer werd die vergelijking gemaakt, met elke keer even weinig zin. Ja in de V.S. is nog steeds racisme. Er zal binnen 100 jaar nog steeds racisme zijn. Net zoals hier binnen 100 jaar ook nog racisme, honger, homofobie, misdaad, ... zal zijn. Zolang we niet afstappen van het idee dat iedereen MOET overeen komen (wat een perfecte wereld is het toch, niet?) en daarnaast ook afstappen van nog een aantal zeer hardnekkige verstarde ideeën (ideologie is cultuur geworden en in de meeste mensen hun hoofden de enige mogelijke realiteit) zal al het onrecht dat mensen elkaar aandoen blijven bestaan.

Ik rammel er hier maar wat op los, soms zou ik beter kladversies maken van mijn posts, maar dan heb ik het gevoel dat ik mezelf censureer. Wat ik nu zeg meen ik nu. Morgen kan ik hierop terugkomen (al lijkt me dat sterk). Als ik het er niet meer mee eens ben, zal ik dat zeker doen. Anders, is het goed zo.

Ik vertelde gisteren tegen E. wat ze al wist en wat ik al zo vaak tegen I. heb gezegd in de voorbije jaren en wat iedere (hoogfunctionerende autist) 'verstandige empathische mens met voldoende zelfinzicht, analytisch vermogen en de mogelijkheid om heel persoonlijke ervaringen kritisch te kunnen aanschouwen zonder waardeoordeel of zinloze reflexen' die de eerste 18 tot 25 jaar van zijn/haar leven wijdde aan het behalen van het hoogst mogelijk haalbare diploma al honderd keer beseft heeft (of zou moeten beseffen)... nu komt het...wij (mensen) verspillen jaren van ons leven met het in ons hoofd proppen van onnuttige kennis die ons 'later van pas zal komen' of op zijn minst 'onze mogelijkheid tot studeren zal bevorderen'. Zo heb ik 4 jaar Latijn gevolgd in de middelbare school. Een dode taal, maar volgens voorstanders versterkt het studeren van Latijn je leercapaciteit. Dus, eigenlijk mocht ik al het Latijn dat ik geleerd had op mijn 18 terug vergeten (in de prullenbak ermee, crusshhhhh) want dààr had ik het niet voor gedaan. De aangeleerde systemen echter, zouden me mijn hele verdere studies van nut zijn...

Helaas ben ik er niet in geslaagd om 1 diploma te halen in het hoger onderwijs. Ik voelde me simpelweg kapot-geleerd.

En ik steek het niet op het vak Latijn, maar op heel dat idee dat we met kennis geluk kunnen forceren. Als we maar genoeg studeren gaan we iedereen te slim afzijn - niet letterlijk, neen, daar gaat het niet om. We leren niet om slim te worden (en de wereld te redden), we leren om méér te kunnen leren om dan later een vaste job te kunnen vinden waar we minder moeten werken voor meer geld dan de lager-geschoolde medemens moet doen. We moeten flink studeren om 'later als we met pensioen gaan' niet kapot gewerkt te zijn en tenminste nog te kunnen genieten van onze oude dag.

Al die ideeën (ontstaan uit ideologie en dus naïviteit) die te maken hebben met het zo efficiënt mogelijk vergaren, oppotten en langzaam opgebruiken van geld zijn fout. Dat bewijst iedere dag leven mij.

Even in lijstjesvorm wat ik denk over leven:

Liefde=connectie met anderen voelen (omdat/als we willen) tot de allerlaatste dag.
Werken=een bezigheid hebben=gepassioneerd zijn (omdat/als we willen) (in functie van liefde) tot de allerlaatste dag.
Pensioensparen/leningen/uitkeringen/loon=geld=uiterst kankerverwekkend vergif. Hoe sneller ik daarvan af ben hoe beter. 

Hoe meer ik gedwongen word om me in het systeem te persen dat geld als absolute rijkdom ziet hoe vreemder ik het vind. We moeten allemaal minder werken, of op zijn minst ambiëren om minder te werken. Het omgekeerde is vreemd en heb ik nooit begrepen. De meerderheid van de mensen zou me nu meteen gelijk geven. Tegelijkertijd zouden ze niet begrijpen dat ik geen 5 dagen per week wil werken (voor een baas). Tegenstrijdige ideeën (computerstem: 'does not compute').

Daarnet sprak ik 'de kuisvrouw' aan in de gang. Het gaat slecht met haar man (76 jaar oud).
Ze sprak deze woorden (en daar laat ik het voor deze post bij):

"Het is pas als je niet meer gezond bent, dat je beseft hoe RIJK je daarvoor was."

* wat me zo boos maakt, is het feit dat telkens opnieuw dezelfde onzinnige reacties geplaatst worden, enkel en alleen om het eigen ego te strelen. Soms eens een 'fuck you loser sterf dan van kanker' kan echt geen kwaad. Maar dan stellen we ons kwetsbaar op, en zijn we grof en blokkeren we elke communicatie. Ik ben liever openlijk grof tegen hypocriete mensen die constant onuitgesproken grof zijn dan 'op zijn Belgisch' mee te doen in 'vriendelijke' discussies die toch nergens toe leiden dan het weg-en-weer gooien van dikke argumenten - ik denk aan het spreekwoord dat ik ooit leerden van mijn vader zaliger: 'Wat baten kaars en bril, als de uil niet zienen wil.' Akkoord, géén moeite doen is ook niet goed, even proberen om mensen opnieuw op te voeden kan geen kwaad, maar op een bepaald moment moet je ermee kunnen stoppen en mensen in hun klein wereldje laten stikken. Anders ga je er zelf aan onderdoor.

Kleine ergernissen zorgen voor lange blogposts. 

De dag startte nochtans heel kalm en rustig 

(wel relatief vroeg) met een tas koffie in een poezenkom.

Slapen of het niet kunnen ...

Sleep, my nemesis.

Waarom ook altijd slapen. Iets waar ik al menig uur over nagedacht heb. Onze fysieke vermoeidheid verklaart maar gedeeltelijk de nood eraan.
Tijdens de slaap worden 'de gebeurtenissen van de dag ervoor' verwerkt, en dat tijdens onze dromen. Al die ongeordende informatie wordt op dat moment in grote brokken weggeschreven naar het rom geheugen van de grote hersenen... omdat het niet anders kan probeert ons brein van al die onsamenhangende losse informatie één samenhangend geheel te maken... Daardoor bevinden we ons vaak in zulke absurde droomsituaties: flexibele combinaties van losse elementen die niks met elkaar te maken hebben. Dit wegschrijven gaat veel sneller dan je zou denken, niet in real time. Gegevensverwerking in dromen (en gedachten tout court) gaan net als hersenen 30 tot zelfs meer keer sneller dan we bv kunnen spreken. De snelheid waarmee we spreken en dus informatie kunnen overdragen heeft dan weer een enorme invloed op onze ervaring van tijd (naast de valversnelling, onze massa en volume en de snelheid waarmee we bewegen). Daardoor kan het dat je wakker wordt van je zoemende alarm, terwijl je in je droom een heel verhaal beleefde dat leidde tot een logisch geluid van één of ander toestel... Je zou dit makkelijker kunnen verklaren moest je tien minuten lang 'door je alarm' geslapen hebben - maar zo werkt het dus niet.

Sommige vogels (of waren het vissen - dit moet nagekeken worden) slapen naar het schijnt telkens met één hersenhelft tegelijk. Dit, om waakzaam te kunnen blijven voor eventuele roofdieren. Hoe schizofreen (mbt tijd) dat moet aanvoelen kan ik me niet voorstellen.

Alhoewel...

Soms lijkt de tijd tegelijk stil te staan én heel snel vooruit te gaan. En soms kan je, door één of twee nachten je slaappatroon te veranderen gans je tijdsbeleving veranderen. Sommige dagen zijn eindeloos terwijl andere zo voorbij zijn. Verlangen is de tijd verlengen door iets te willen dat voor of achter je ligt. Leven in het nu, zoals in dat boek staat dat E. me leerde kennen, is een ambitieus project.

Eerst wil ik nog wat kunnen slapen - ik kan moeilijk vrede nemen met de wekker, waarvan ik weet dat hij binnen 5 uur afloopt. 5 Uur, verdorie dat is nog ver weg - waste of time lijkt het wel. Ik hou van slapen (als het lukt) en ik haat het (als het, dhuh*, niet lukt). Al jarenlang kamp ik met problemen op dat vlak. Ik ben op het punt gekomen dat ik niet meer probeer te slapen maar mezelf toelaat wakker te zijn. Des te sneller komt de wens tot slapen terug... Hoe snel je 2 uur wakker ligt, zo traag lijken die 2 uur te gaan.

Tijd is iets raars. Het is fysiek relatief, maar wel zogezegd een vrij stabiele (meetbare?) constante op één plek voor één persoon... en toch voel ik dat dat niet zo is. Hoe noem je dat... de mentale relativiteit van tijd? Of gewoon: 'Simon, ga in uw bed!' - daar lig ik al. Schuilend onder mijn klamboe (muskietennet) om niet belaagd te worden door minstens een tiental muggen die momenteel zeer actief zijn... Klootzakken, motherfuckers, vriendjes, ... angstaanjagende beesten.

Sleep tight!

*dhuh: je moet maar weten wat dit betekent, warempel**

** klinkt leuk - dichterlijke vrijheid (zwak excuus) niet moeien.

GEEN OVERSCHOTTEN WEGGOOIEN

Doe het voor jezelf (portemonnee - gemakzucht - jezelf beter voelen dan de anderen)
Doe het voor anderen (uitbuiting beperken)
Doe het voor de planeet (alles kost energie om (klaar) te maken, zaaien, oogsten, transporteren, ...)

Sowieso... vegan eten is minstens even lekker, de dag nadien, koud...

Paprika - wortel burgers

Als veganist is koken een hele andere ervaring dan voor de meeste 'gewone' eters. Zelf dingen maken hoort er nu eenmaal bij als je naast geen dier ook geen zuivel eet. De meeste vleesvervangers die je kan kopen bevatten kippenei-eiwit - jammer, maar dat gaat er bij mij niet in (pun intended).

Als je graag eens geen vlees eet en toch liever niet al die kant-en-klaar 'rommel' eet van de supermarkt, probeer dit recept dan eens voor paprika-wortel burgers, dit kan bijna niet mislukken.

Stap 1: groenten snijden 

Stap 2: bakken/koken/stomen in zo weinig mogelijk vocht (1 à 2 eetlepels)

Stap 3: de slappe groenten mengen met eenzelfde hoeveelheid kikkererwtenmeel

Stap 4: in de pan scheppen en bakken