Ik kan uitgebreid vertellen waarom ik haast niks meer schrijf. Misschien doe ik dat ook wel.
Het is niet het schrijven dat me tegensteekt maar het complete gebrek aan enig nut ervan dat me tegenhoudt de beelden en gevoelens die ik maar moeilijk in verstaanbare ideeën en meningen kan gieten te delen.
Teveel belang wordt gehecht aan het zichzelf promoten om zich nog te verdiepen in wat er echt toe doet. Zij die ervoor kiezen zichzelf niet te laten meeslepen in hypes vinden geen gehoor bij de meerderheid, de promo-sletten, de yolo's, de lemmings...
Het concept 'delen' geeft me een knoop in mijn maag als was het een gebroken belofte, een onmogelijke droom, verkwist talent, alle hoop verloren.
Elk mens begint als een zaadje, wordt een kiemplant dat samen met zijn broeders en zusters opgroeit. Ieder staat op een beetje verschillende ondergrond of in iets meer of minder licht, waardoor het ene plantje sneller groeit dan het andere, enz... Kleine verschillen groeien langzaam door en kunnen pas na een tijdje echt gezien worden. Maar vandaag de dag probeert elk plantje vanaf dag 1 actief zijn kop sneller omhoog te krijgen, ten koste van de andere plantjes.
Dat is zo een beeld en een gevoel. Eens uitgeschreven verliest het zijn metaforische kracht omdat het te letterlijk wordt. Ik heb daar geen zin meer in. In de tijd die het mij kost dit alles op een goede en (voor mij) aanvaardbare manier neer te schrijven heeft iemand anders het beschreven, iemand wiens artikels gepubliceerd worden en gelezen. En zelfs dan verandert het niets.
Dus... zou ik moeten schrijven om aan jou of mezelf te bewijzen dat ik het kàn. Om te bewijzen dat ik een mening heb. Om te bewijzen dat ik dénk dat ik uniek ben en mezelf te verliezen in die kinderachtige ambitie. Moet dàt me goesting geven om te leven?
Hoge bomen vangen veel wind. En toch wil iedereen (inclusief ik) de hoogste boom zijn. Ooit was het falen (of uitgestelde succes) geen schande want het lukt bij slechts enkelen om het beoogde doel te bereiken. Nu is het falen ongeëvenaard confronterend aangezien je de vruchten van ieder anders geluk overal op internet uitgesmeerd ziet. Ook al is het een illusie, het blijft hard om te beseffen dat alle geïnvesteerde energie je niet behoedt voor een publieke maar toch pijnlijk anonieme nederlaag.
Volgende week verjaar ik.
32
En ik heb het gevoel dat alles gepasseerd is. Ik heb het gevoel alsof ik nog niet veel heb bijgeleerd sinds mijn kindertijd. Dezelfde kwesties en twijfels blijven. Het lijkt wel alsof ik dacht dat er ooit iets zou veranderen.
'De wereld is tegen mij' zou een idiote reactie zijn. Het is ook niet zo dat ik tegen de wereld ben (of beter tegen de mensen die de wereld bevolken).
Ik wou dat ik in alle eerlijkheid kon zeggen dat ik hou van iedereen. Maar ik haat heel vaak de meeste mensen. En meest van al haat ik mezelf. Om nog te zwijgen over de schaamte...
