Als tijd relatief is, en massa heeft invloed op de tijdsbeleving - dan lijken kleine dingen heel snel te gaan en grote dingen heel traag.
Dat zien we, dat kunnen we voelen en meten of beredeneren. Dat leren we op school als we in chemie over atomen/moleculen leren en in aardrijkskunde over het heelal.
Als de brandpuntsafstand in een fototoestel bepaalt wat de vervorming is van de dimensies van het beeld dat zich vormt - dan is de brandpuntsafstand tussen de lens in ons oog en de gele vlek bepalend voor de vervorming die we (falen te) zien. Zijn het onze hersenen die 'geijkt zijn' om rechte lijnen te laten bestaan? Of hoe werkt dat systeem. Hoe zit het bij andere dieren, zien zij iets wat er voor ons als een fisheye foto zou uitzien... of is de evolutie zo gebeurd dat ieder levend wezen hetzelfde 'neutrale' zicht heeft... worden ook hun hersenen ingezet om alles te verwerken zodat de wereld er uitziet zoals... ja, hij eruit ziet.
Wat is oneindigheid? Het is geen bol waarop we in de dimensie van de bol bewegen (over het oppervlak) - al is dat een aantrekkelijke voorstelling die meteen het samenvallen van bepaalde plekken die schijnbaar ver van elkaar zijn verklaart. Licht wordt verbogen door zwaartekracht, dus dat is één van de redenen waarom die zienswijze me wetenschappelijk leek te kloppen. Of is de oneindigheid bepaalt door hoe ver we kunnen zien met het beschikbare licht (of hoe ver het licht van de oerknal al gereisd is - dank aan P. voor dit inzicht)...
Wat is het niets. Niets is hetzelfde als oneindigheid. Of zijn het tegengestelden. In de werkelijkheid zoals we die kunnen meten lijken ze één en hetzelfde begrip te zijn. Wat alleszins klopt, is dat er oneindig veel niets is.
Als een boom valt, in een bos, waar niemand hem hoort... maakt hij dan geluid. Dit is een filosofische vraagstukje - en het lijkt triviaal (dat is het ook). Wat ik er zo interessant aan vind is dat - als je nadenkt over wat geluid is - het helemaal niet zo duidelijk is of er wel geluid is, op het moment dat er niemand aanwezig is om de doelloze trillingen in de lucht op te vangen en om te zetten naar iets dat wij (groepjes op koolstof-gebaseerde structuren) dan weer verwerken en aan onszelf leesbaar maken als iets dat wij geluid noemen.
Hetzelfde geldt voor alle zintuigen... hoe zit het met de andere zaken in de realiteit (niet onze perceptie ervan, maar dé realiteit). Zoogdieren kunnen enkel voelen, horen, zien, smaken en ruiken. Trillingen waarnemen via de huid, de trommelvliezen; reflecties van trillende golfdeeltjes (licht) met een beperkte nauwkeurigheid verwerken; bepaalde partikels (niet alles) oplossen in chemische structuren en aan elke structuur een bepaalde eigenschap toekennen.
Hoe zit het met de rest. Al die zaken waar we geen sensor voor ontwikkelden.
Telepathie bestaat. Al mag ik het geen telepathie noemen. Soms pik je gedachten op van mensen. Soms pik je iets op dat nog niet gebeurd is of pik je iets op dat elders aan het gebeuren is. Het is niet iets wat je bewust doet - en ik denk niet dat het kan tussen alle mensen. Hersenen trillen met een bepaalde frequentie (werken op een bepaalde fluctuerende snelheid) - er zijn onderzoeken gebeurd waarin bewezen wordt dat mensen tussen wie een sterke vertrouwensband is, letterlijk op de zelfde frequentie zitten. Hun hersenen (en metabolisme) gaan in harmonie met elkaar werken. Als je dat durft te geloven dat moet je ook de stap verder durven zetten. Trillingen maken elektromagnetische velden. Ik zeg maar wat...
Tijd dat ik stop met deze onzin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten