Een beetje boos...

Ik word een beetje boos als ik sommige mensen dingen hoor zeggen, of zie schrijven, over zaken als vegetarisme, dierenrechten, racisme, homofoob gedrag, mensenrechten, ...

Ik doe het zelf. Ik draag ook de absolute waarheid met me mee. Dus noem me een hypocriet en ga elders heen of lees verder en wees gewaarschuwd. Mij maakt het weinig uit. Ik ga jou niet overtuigen als je dat niet wil, eender met welk argument ik op de proppen kom.

Ik word boos om de onverschilligheid die in veel commentaren zit die ik zie op internet onder youtube filmpjes, krantenartikels, facebook-posts, op blogs, fora, ... En het zijn zowel de voor- als tegenstanders die me richting kookpunt brengen.*

Ik zag een post op facebook over dit artikel over enkele uitspraken over racisme door één of andere oninteressante rechtse trut (die jammer genoeg een belangrijke functie bekleedt in Antwerpen). Toen ik de reacties die onder het bericht staan even snel bekeek kwam ik meteen een vergelijking met de V.S. tegen. Al duizend keer werd die vergelijking gemaakt, met elke keer even weinig zin. Ja in de V.S. is nog steeds racisme. Er zal binnen 100 jaar nog steeds racisme zijn. Net zoals hier binnen 100 jaar ook nog racisme, honger, homofobie, misdaad, ... zal zijn. Zolang we niet afstappen van het idee dat iedereen MOET overeen komen (wat een perfecte wereld is het toch, niet?) en daarnaast ook afstappen van nog een aantal zeer hardnekkige verstarde ideeën (ideologie is cultuur geworden en in de meeste mensen hun hoofden de enige mogelijke realiteit) zal al het onrecht dat mensen elkaar aandoen blijven bestaan.

Ik rammel er hier maar wat op los, soms zou ik beter kladversies maken van mijn posts, maar dan heb ik het gevoel dat ik mezelf censureer. Wat ik nu zeg meen ik nu. Morgen kan ik hierop terugkomen (al lijkt me dat sterk). Als ik het er niet meer mee eens ben, zal ik dat zeker doen. Anders, is het goed zo.

Ik vertelde gisteren tegen E. wat ze al wist en wat ik al zo vaak tegen I. heb gezegd in de voorbije jaren en wat iedere (hoogfunctionerende autist) 'verstandige empathische mens met voldoende zelfinzicht, analytisch vermogen en de mogelijkheid om heel persoonlijke ervaringen kritisch te kunnen aanschouwen zonder waardeoordeel of zinloze reflexen' die de eerste 18 tot 25 jaar van zijn/haar leven wijdde aan het behalen van het hoogst mogelijk haalbare diploma al honderd keer beseft heeft (of zou moeten beseffen)... nu komt het...wij (mensen) verspillen jaren van ons leven met het in ons hoofd proppen van onnuttige kennis die ons 'later van pas zal komen' of op zijn minst 'onze mogelijkheid tot studeren zal bevorderen'. Zo heb ik 4 jaar Latijn gevolgd in de middelbare school. Een dode taal, maar volgens voorstanders versterkt het studeren van Latijn je leercapaciteit. Dus, eigenlijk mocht ik al het Latijn dat ik geleerd had op mijn 18 terug vergeten (in de prullenbak ermee, crusshhhhh) want dààr had ik het niet voor gedaan. De aangeleerde systemen echter, zouden me mijn hele verdere studies van nut zijn...

Helaas ben ik er niet in geslaagd om 1 diploma te halen in het hoger onderwijs. Ik voelde me simpelweg kapot-geleerd.

En ik steek het niet op het vak Latijn, maar op heel dat idee dat we met kennis geluk kunnen forceren. Als we maar genoeg studeren gaan we iedereen te slim afzijn - niet letterlijk, neen, daar gaat het niet om. We leren niet om slim te worden (en de wereld te redden), we leren om méér te kunnen leren om dan later een vaste job te kunnen vinden waar we minder moeten werken voor meer geld dan de lager-geschoolde medemens moet doen. We moeten flink studeren om 'later als we met pensioen gaan' niet kapot gewerkt te zijn en tenminste nog te kunnen genieten van onze oude dag.

Al die ideeën (ontstaan uit ideologie en dus naïviteit) die te maken hebben met het zo efficiënt mogelijk vergaren, oppotten en langzaam opgebruiken van geld zijn fout. Dat bewijst iedere dag leven mij.

Even in lijstjesvorm wat ik denk over leven:

Liefde=connectie met anderen voelen (omdat/als we willen) tot de allerlaatste dag.
Werken=een bezigheid hebben=gepassioneerd zijn (omdat/als we willen) (in functie van liefde) tot de allerlaatste dag.
Pensioensparen/leningen/uitkeringen/loon=geld=uiterst kankerverwekkend vergif. Hoe sneller ik daarvan af ben hoe beter. 

Hoe meer ik gedwongen word om me in het systeem te persen dat geld als absolute rijkdom ziet hoe vreemder ik het vind. We moeten allemaal minder werken, of op zijn minst ambiëren om minder te werken. Het omgekeerde is vreemd en heb ik nooit begrepen. De meerderheid van de mensen zou me nu meteen gelijk geven. Tegelijkertijd zouden ze niet begrijpen dat ik geen 5 dagen per week wil werken (voor een baas). Tegenstrijdige ideeën (computerstem: 'does not compute').

Daarnet sprak ik 'de kuisvrouw' aan in de gang. Het gaat slecht met haar man (76 jaar oud).
Ze sprak deze woorden (en daar laat ik het voor deze post bij):

"Het is pas als je niet meer gezond bent, dat je beseft hoe RIJK je daarvoor was."

* wat me zo boos maakt, is het feit dat telkens opnieuw dezelfde onzinnige reacties geplaatst worden, enkel en alleen om het eigen ego te strelen. Soms eens een 'fuck you loser sterf dan van kanker' kan echt geen kwaad. Maar dan stellen we ons kwetsbaar op, en zijn we grof en blokkeren we elke communicatie. Ik ben liever openlijk grof tegen hypocriete mensen die constant onuitgesproken grof zijn dan 'op zijn Belgisch' mee te doen in 'vriendelijke' discussies die toch nergens toe leiden dan het weg-en-weer gooien van dikke argumenten - ik denk aan het spreekwoord dat ik ooit leerden van mijn vader zaliger: 'Wat baten kaars en bril, als de uil niet zienen wil.' Akkoord, géén moeite doen is ook niet goed, even proberen om mensen opnieuw op te voeden kan geen kwaad, maar op een bepaald moment moet je ermee kunnen stoppen en mensen in hun klein wereldje laten stikken. Anders ga je er zelf aan onderdoor.

Kleine ergernissen zorgen voor lange blogposts. 

De dag startte nochtans heel kalm en rustig 

(wel relatief vroeg) met een tas koffie in een poezenkom.