Gisteren streek in Gent het Fairfestival neer: een zondagje workshops, lezingen en markt in verband met - dacht ik - ecologisch, ethisch en biologische materialen, producten, voeding, bouwmethoden, ...
E. en ik schreven ons enthousiast in voor de voorstelling van Samenhuizen vzw over het zogenaamde co-housing. Rond 13u konden we een 15 tal andere groene mensjes - alweer, zo dacht ik - vervoegen in een undersized partytent inclusief oversized beamer en projectiescherm.
Ik leg eerst uit waarom ik (we) überhaubt bij het concept van gemeenschappelijk wonen terecht kwamen. Voor iemand als mezelf is dat een beetje een vreemde stap. Ik heb vaak issues rond privacy, persoonlijke ruimte, levenssfeer, ... niet omdat ik geheimen heb, maar omdat ik vind (ervaring leert mij) dat anderen vaak niet kunnen inschatten hoever ze kunnen gaan op vlak van het opeisen van inspraak in je leven of omdat ik niet goed kan inschatten hoe stuck-up anderen soms zijn. Vooral omdat het in het begin altijd fun-and-games is maar na een tijdje komt 'het venijn' naar boven.
Toch kom ik bij een soort gemeenschappelijk wonen terecht. Waarom?
Ik begin meer en meer richting verzadigingspunt te gaan op vlak van samen-werken met mensen in een reguliere setting. Telkens ik in geforceerde hiërarchische structuren terecht kom (of dat nu is als productiemedewerker ofte 'aan den band', als hulpmagazijnier, als socio-cultureel werker, vormgever, jongerendienstverlener, ... ) loop ik vast als een printer die na een hele tijd misbruik de handdoek in de ring gooit. Je kan hier en daar aan een knop draaien, een duw geven, het papier er eens uithalen, eens aan en af zetten... maar eens het ding (mijn kop) begint te sputteren kan je het beter opgeven. Ik blokkeer, word gedwongen mijn mening te geven, en die komt er dan niet op 'sociaal aanvaardbare wijze' uit - waardoor de kloof tussen mij en de mensen rondom mij enkel groter wordt.
Vanuit die optiek wil ik op zoek naar een andere manier van 'meedraaien' in de maatschappij - of beter zelfs - naast de maatschappij bestaan, met af en toe een vage link naar de steeds sneller zotdraaiende wereld, niet vereenzamend maar gemeenschapsvormend, in alle rust maar hard werken wanneer het nodig is, hoe lang het nodig is, zonder starre schema's en vermoeiende sociale verplichtingen of onefficiënte regels of met mensen wiens brein niet meer capaciteiten heeft dan een rotte aardappel als baas. Neen danku, dat wil ik niet meer. Dat kàn ik ook niet meer.
Dit vredige leven kan alleen bereikt worden als je grotendeels zelfvoorzienend wordt en bovendien iets hebt dat je kan verkopen (een zeldzaam talent misschien, of grondstoffen, of voedsel, ...) om toch de nodige valuta te hebben om aan handel te kunnen doen met de - zogenaamd - echte wereld.
Bovendien wil ik geen geld lenen van een bank - ik wil die hete adem niet in mijn nek voelen. Toch wil ik iets dat van mij is, wil ik iets bezitten, wil ik vrij zijn om mijn zin te doen op minstens 1 plekje op deze aarde.
En het allerbelangrijkste, wat ik bijna vergeet te vermelden omdat het voor mij een automatisme geworden is: ik geef om de mensen rondom mij, de planten, de dieren, ... . Als veganist in een wereld waar meer en meer dieren in stukken worden gehakt om te dienen als voeding of eender wat, wil ik wéten wat ik eet, wil ik zelf controle over mijn voedsel, over de smaak, over de kwaliteit, over de manier waarop het verbouwen ervan de omgeving beïnvloedt, ...
Zo kom je, willens nillens, bij samenwerken én samenwonen met anderen... ik zie het niet als een commune (vuil woord?), maar als een community of een dorp, ... waar groen, ruimte, rust, gezondheid, ecologisch en ethisch verantwoord denken, evenwicht vrije tijd en werken, ... centraal staan... sterker nog, waar zelfvoorziening en onthaasting opnieuw kùnnen en waar het opnieuw mogelijk wordt om verantwoordelijkheid te voelen (zonder daarom kinderen te moeten kweken) en - gewoon - mens te zijn.
Maar al dit lijkt vergezocht voor de reguliere bakfiets-bourgoisie (een benaming die één van de standhouders op de markt voor zichzelf gebruikte) en middenklasser trutten. Zij zijn enkel bezig met het veilig stellen van hun spaarcenten en het 'je zal je toch moeten aanpassen'-denken zwaait de plak, ... . Hun idee van gemeenschappelijk wonen vertrekt vanuit de sterkst negatieve emotie die er bestaat: wantrouwen (en dan nog over het meest banale concept dat er bestaat in de wereld: geld). Toen E. in de groep gooide hoe zij een gemeenschap bekijkt (samenwerken, zelfvoorzienend, low budget, ...) werd er nogal wat met de ogen gedraaid. Onbegrijpelijk. Maar waar. Wat zaten wij daar te doen, jong, geen tot weinig budget, naïef,... tussen de grote volwassenen die niet eens beseffen dat ze gevangenen zijn van een leefwereld die ze zelf om zeep aan het helpen zijn. En die kutwereld, daar gaan zij, met hùn beperkte visie om wat dé gemeenschap hoort te doen, niks aan veranderen. Autodelen, tot zover de ecologische draagkracht. Jammer. En wij die dachten dat we ons tussen gelijkgestemde zielen bevonden.
Dus: alles draait om geld. Zonder geld, kan je de boom in. En ecologie? Wie spreekt daar nu over. Speelplaats voor de kinderen. Speelplaats voor de mannen. Speelplaats voor de vrouwen. En voor de rest 's morgens opstaan om mee te draaien in de hectische normale wereld die ik net een beetje wil proberen verlaten.
Ooit.
Oja, en nog iets.
Wat is dat met al die koepelorganisaties? Niks doen, enkel doorverwijzen. Dat is als een lege doos met pijlen op. Stel je een concrete vraag dan krijg je een vaag afwijzend antwoord in licht terugkrabbel-stijl 'neeneen wij zijn enkel ondersteunend'. Weg met al die kut socio-culturele vzw's die zichzelf graag horen praten maar weinig concrete dingen doen. Het is jammer dat hun ambities, die wél waardevol zijn verloren gaan in hun egoïstische manier (oud systeem) van werken.
En dan nog iets...
Iedereen wil iets unieks doen, daarnet nog stapte ik voorbij een meubelwinkel waar ze handbeschilderde meubels verkopen. Leeg. Geen kat. Origineel? Misschien. Maar desalniettemin: het faillisement nabij.
Laat ons eens allemaal hetzelfde gaan doen, maar dan wel nuttige dingen, zoals voedsel verbouwen, verwerken, ... groene energiecentrales maken, afvalverwerking optimaliseren, groene woningen bouwen uit low-budget en low-impact materialen.
Fuck al die originaliteit. De wereld gaat eraan kapot - en ook uw spaarboekje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten